first love BY pdjaeswag
• Written by pdoggk1
ในความทรงจำวกวน มีเพียงตัวผมและเธอข้างๆเจ้าเปียโน
ในวัยเด็กของความทรงจำนั้น มีเครื่องบรรเลงเก่าๆในบ้านคือเปียโน
ตอนเราเยาว์วัยนั้น มันยังอยู่สูงเลยหัว
เหม่อมองดูตัวเจ้าเปียโนหลังน้ำตาลนานแสนนาน
เพียงมองก็เผลอหลงใหล โหยหาเฝ้าฝันถึง
ตอนนั้นใจจึงพานำสัมผัสเธอตามปรารถนา
I feel so nice mom. I feel so nice.
แค่เล่นไปตามที่ใจกับมือต้องการเท่านั้น
ถึงแม้ว่ายังไม่รู้ว่ามันสำคัญ
ก็พอใจแล้วแค่เพียงได้มองลงไปที่มัน
ความทรงจำวัยเยาว์ ตอนช่วงเข้าสู่ประถม
ตอนนั้นส่วนสูงของผม กลับทำเธอจมลงกว่าสายตา
เธอคนที่เคยโหยหากลับไม่มีค่าเช่นดังเดิม
ด้านบนแป้นพิมพ์สีขาวผุดผ่องก็เต็มไปด้วยฝุ่นในห้อง
ถึงลองนึกภาพที่เธอถูก มองข้ามผ่านไร้ซึ่งเยื่อใย
ก็ไม่เข้าใจว่าเธอสำคัญ ไม่ว่าจะอยู่แห่งหนไหน
เธออยู่เสมอแม้ว่าวันนี้เป็นวันสุดท้าย
อย่าไปจากกันเลยนะ อย่าเพิ่งไปเลยนะ You say
“จากกันแล้วก็ไม่จำเป็นต้องห่วงหรอกนะ”
“ตัวนายก็ทำได้ดีอยู่แล้วนี่หน่า”
“จะขอจดจำไว้ยามแรกที่เจอกันนั้น”
“ตอนนี้เธอโตขึ้นจากครั้งแรกมากเลยล่ะ”
“ถึงแม้ความสัมพันธ์ของกันและกันมันจบลง ไม่ต้องมาร้องไห้ใส่เลยนะ”
“หากเราได้เจอกันอีกครั้ง ไม่ว่าตอนนั้นต่างกันแค่ไหน”
“แค่เข้ามาทักทายนั่นก็พอแล้วล่ะ”
มันยังคงจัดเจน วันที่เรากลับมาเจอกัน
เธอคนที่มันดันลืมสนิทตอนอายุ 14
หัวใจเต้นรัวถี่ เพียงเสี้ยววินาทีที่สัมผัส
แม้มันจะผ่านมาเนิ่นนานจัด คุณก็ยังรับตัวผมนี้
ไม่ต้องมีคำเอื้อนเอ่ย without you I am nothing
จนเช้ามีเพียงเราสองรับแสงวันใหม่ นั่นก็เป็นเรื่องจริง
ขอร้องอย่าทอดทิ้งตัวผมไว้ตรงนี้เลยนะ
ผมจะไม่ยอมปล่อยมือเธอ ให้ไปอีกแล้วล่ะ
ยังไม่เคยลืมเลือน ก็ยังคงเตือนให้ยังจดจำ
ในช่วงท้ายของชีวิตวัยรุ่น ที่ทำมาด้วยกัน
ไม่เห็นทางข้างหน้า ดำมืด น่ากลัว มัวหม่น
ทุกอย่างมันยังคงอยู่ ไม่ว่าจะหัวเราะหรือจะร้องไห้
ได้เพียงแต่พร่ำพูดออกไป แม้ไหล่มันหัก
“ผมทำสิ่งที่ผมรักต่อไปไม่ไหวแล้วล่ะ”
หลายครั้งที่ท้อแท้อยากจะยอมแพ้ แต่คำพูดจากข้างกายนี้
“เจ้าบ้านี่ นายทำสิ่งที่รักได้แน่นอน”
แม้ว่า แม้ว่า เวลา ได้ผ่านมา
ยังจำได้ดีตอนเราเปล่าเปลี่ยว
จิตใจนั้นมันยังคงห่อเหี่ยว เที่ยวในความสิ้นหวัง
แม้จะผลักไสไล่ส่งให้เธอออกไป แม้ไม่แคร์ใดใด
เธอยังอยู่นี่ ไม่มีท่าทีจะไป ไม่พูดคำใด
เพราะงั้นขออย่าไป อย่าจากไป อย่าปล่อยมือกันไป
จะไม่มีวันปล่อยเธอจากไปเป็นครั้งที่สองอีกแล้ว
ตั้งแต่ตอนเกิด ยันบั้นปลายชีวิตท้ายที่สุด
คงมีเธอนั้นที่เห็นหมดแล้วชีวิตที่ผ่าน
ในความทรงจำวกวน มีเพียงตัวผมและเธอข้างๆเจ้าเปียโน
ในวัยเด็กของความทรงจำนั้น มีเครื่องบรรเลงเก่าๆในบ้านคือเปียโน
Feedback & Comments
About the Artist
pdoggk1
Member since April 7 2018